Indrukwekkend projectbezoek special needs, special people.

Door: Anneke

Vijf maart 2018... de dag na terugkomst van de Kilimanjaro staan we opnieuw vroeg op! En dat valt best een beetje zwaar... met nog al die kilimeters in de benen...

Een jaar lang hebben we ons voorbereid op dit grote avontuur. Voor allemaal een bewuste keuze om het Kilimanjaro avontuur aan te gaan EN daarmee iets goeds terug te doen voor Afrika, voor minder goed bedeelde, kwetsbare kinderen in een 3 tal projecten waar Doingoood mee samenwerkt.

Per deelnemer gold een streefbedrag van €2.500 aan sponsorgeld om voor het goede doel op te halen. Sponsorgeld dat ten goede komt aan 3 goede doelen:

• APDK in Kenia: Dankzij de donaties kunnen vele kinderen een orthopedische operatie krijgen waardoor hun leefomstandigheden en toekomstkansen aanzienlijk verbeteren
• Makerere school in Oeganda, waardoor meer kinderen kinderen voorzien kunnen worden van kwalitatief onderwijs
• Children of Blessing in Malawi: Een centrum voor moeders met gehandicapte kinderen, waar zij terecht kunnen voor begrip en ondersteuning, fysiotherapie, onderwijs en aanvullend voedsel voor hun kinderen

Deze dag, maandag 5 maart gaan we op projectbezoek in Arusha. Twee projecten gaan we daar bezoeken, een reguliere basisschool met een extra special needs class en een vervolg school waar kinderen met een beperking de kans krijgen om een "beroepsvaardigheid" te ontwikkelen gericht op een zinvolle en "betere" toekomst.

Een deel van het sponsorgeld van de KCC 2016 is naar twee oudere kinderen gegaan om ze de kans te geven zich verder te ontwikkelen en te stimuleren in een vaardigheid, een unieke kans voor ze! Voor ons als groep bijzonder om een indruk te krijgen wat er daadwerkelijk met het sponsorgeld gebeurd is en te zien dat deze doelgroep waar ook ter wereld echt ook kansen verdient, zeker in Afrika waar het hebben van een kind met een beperking vaak nog taboe is.

We rijden weer gezellig in een grote bus die ochtend om 9 uur al richting Arusha. Het is ruim een uur rijden en er moet ook nog even gepind worden onderweg.. of dat ook nog lukte... Natuurlijk werd er gezegd. Inmiddels weten we dat "even pinnen" echt niet werkt in Tanzania. Niet alle banken accepteren onze passen of het automaat was leeg of er was net een stroomstoring en dan nog met 17 mensen zijn waarvan er zeker 9 willen pinnen... en inmiddels moeten er een paar naar het toilet of hebben een flesje water nodig..

Uiteindelijk komen we om 12 uur op het project aan, terwijl we om 10 uur afgesproken hebben. Gelukkig geen probleem, Hakuna matata, de school is al uit maar de kinderen hebben op ons gewacht!

We krijgen een warm welkom. Er is een welkomstshow voor ons voorbereid met muziek, zang, 2 drum sisters en een gezellig boel kinderen. Het is werkelijk aandoenlijk hoe de special needs kids contact zoeken, je zomaar knuffelen, je hand of arm pakken of juist verlegen op afstand blijven. Er is ook eentje die heel venijnig knijpen kan... nadat hij breed lachend naar je toe komt en je arm pakt.. ;-) We doen gezellig mee met het feestje en lopen als Hollanders vrolijk bewegend tussen de kinderen door en zingen mee op het ritme van de Afrikaanse songs. Er volgt ook een officieel moment en we worden gevraagd naar binnen te gaan in de klas. Hier vertelt de hoofdmeester van de special needs class hoe dankbaar hij is voor de gegeven donatie en alles wat daardoor gerealiseerd is. Hij is wat moeilijk te verstaan maar zijn dankbaarheid en blijheid is goed te zien!

Er volgt een korte rondleiding op de school, via de moestuin en het speelveld. De school is deels zelfvoorzienend in de schoollunch door de moestuin wat tevens ook weer een leertraject is voor de kinderen. Erg mooi om te zien!

Er worden vele foto's gemaakt en Hielke waagt zich nog aan een potje voetball met de boys daar. We genieten.

Gezien de tijd moeten, we waren immers al laat, moeten we door naar het tweede project waar twee kinderen van deze school d.m.v. het sponsorgeld een ambacht kunnen leren. Het is een vervolg traject voor deze kinderen na hun lagere schooltijd. Voor de meesten kinderen met een beperking op het eerste project is dit niet haalbaar. Het is een unieke kans dat Happyness en Godfrey d.m.v. KCC sponsoring hiervoor in aanmerking konden komen.

Na een korte zoektocht naar de school vonden met teacher Ruth, een geweldige vrouw die zich helemaal inzet voor de special needs groep. Ze laat ons de klassen zien en vertelt hoe ze de kinderen stimuleert een vaardigheid te ontwikkelen. Ook hier is de special needs groep een klein onderdeel van een grotere school. We mogen alles vragen en er worden foto's van ons gemaakt :-)

Uiteindelijk ontmoeten we Happyness en Godfrey. Beide gefocust op hun bezigheid. Een prachtig gezicht tussen de anderen in de klas. We zijn overigens wel een invasie met 17 blanken tegelijk in het kleine klasje ;-)

Dankbaar nemen we afscheid van de kids en teacher Ruth en stappen weer in de bus, tijd voor een heerlijke lunch buiten ergens in een mooie restaurant tuin in Arusha. We genieten ervan maar merken ook de moeheid en de verbrandingen in onze gezichten soms parten spelen. Lachen kan dan best zeer doen...

Na de lunch deelt Genes de certificaten uit voor het behalen van de Gillamans point en Uhuru peak! Een officieel moment van overdracht met foto natuurlijk.

We sluiten de onze laatste avond gezellig af in de lodge in Moshi. We horen van elkaar hoe we terug kijken op deze reis. Zeer dankbaar voor de geweldige sfeer in de groep, dat staat voorop. Unaniem kijken we terug op een geweldige tijd en de zeer prachtige ervaring om de Kilimanjaro beklommen te hebben als groep! Met een best wel adembenemend sponsorgeld resultaat... We huggen natuurlijk nog een keertje...

We hebben met elkaar tot nu toe het meer dan prachtige bedrag opgehaald van: € 54.855,=!! Eind maart sluiten we de sponsoractie definitief. Alle sponsoren heel, heel hartelijk dank voor jullie donatie en betrokkenheid! Doingoood zal in overleg met de drie projecten het sponsorgeld zorgvuldig gaan uitgeven. Dit vraagt tijd uiteraard. Alle KCC 2018 deelnemers zullen persoonlijk op de hoogte gehouden worden.

Wil je mogelijk zelf mee de Kilimanjaro beklimmen of de hoogte gehouden worden van de volgende Kilimanjaro Charity Climb in 2020? Dat kan! Meld je aan via deze linkdan houden we je op de hoogte.

Ons Kilimanjaro Charity Climb verhaal komt hiermee ten einde. Bedankt voor het meelezen en al jullie mooie reacties. Het is bemoedigend geweest, we hebben geprobeerd ons verhaal te vertellen. Iets wat bijna onmogelijk te verwoorden is.

Groet van ons allemaal en wie weet tot horens!

Zonder pijn geen Glorie....

Zonder pijn geen Glorie....

Tja, inmiddels ligt het grote Kilimanjaro avontuur achter ons. Helaas geen kans gehad om te bloggen door de zeer beperkte internet mogelijkheden, vermoedelijk door de barre weersomstandigheden....
Toch, als mosterd na de maaltijd alsnog ons verhaal vanaf dag 3, we hebben een zeer bijzondere week gehad met elkaar met een werkelijk adembenemende top poging...

Dag 3.
Vandaag begint de echte klim. We rijden gezamelijk in een grote best wel Afrikaanse bus, met onze kili-stuff op het dak en inclusief de meeste gidsen naar de Nalemoru gate op 2020 m hoog, de start van de Rongai route die we lopen. Omdat deze route een langere aanrijd tijd heeft, zo’n 2,5 uur, is de route minder toeristisch met een autentieke start. We registreren ons in het grote Kilimanjaro boek en krijgen voor vertrek nog een heerlijk warme lunch. Maken voorzichtig kennis met een aantal locals uit het team van 58 geweldige mensen die de komende week mede tot een onvergetelijke tijd hebben gemaakt.

Nog snel voor nr 1 or 2 naar het toiletgebouw en dan bepakt met onze daypack met 2-3 liter water, regenkleding en de nodige “snacks” vertrekken we het regenwoud in. Het is warm, zonnetje er bij, we lopen langzaam omhoog. Langzaam is het sleutelwoord voor de komende dagen, pole, pole is de opdracht en soms zelfs super pole pole.
Langs, kleine shamba’s (moestuinen) waar voornamelijk de vrouwen aan het werk zijn, vervolgen we onze weg omhoog. De tempo verschillen worden beetje bij beetje zichtbaar. Voetje voor voetje gaan we verder omhoog. De hoofdgids van die dag geeft aan wanneer het “swat” time is. ( Salt/ Sucker, Water, Always clean, Temperture) Allemaal, drinken, snacken en de check hoe je je voelt en daarna weer verder.

De shamba’s verdwijnen zodra we de jungle in gaan. De eerste colobus apen laten zich zien of alleen hun lange harige staart zien we tussen de takken hangen.
Na het regenwoud, lopen we verder over een soort heide landschap, de struiken worden lager, de geuren anders. We bereiken het eerste camp eind van de middag na 5 uur lopen op 2700 m hoogte, Simba Camp. We registreren ons weer en worden verwelkomd door de dragers.
De tenten staan al klaar, inclusief 3 wc tentjes. Heel fijn! Ons eerste diner op de berg wacht met heerlijke soep! We genieten, lachen wat af en luisteren naar onze quilty pleasures, we zingen uit volle borst mee met oa Anita Meijer en Billy Joel, de gidsen die erbij zaten keken zwijgzaam toe... de sfeer is goed en we liggen vroeg op bed na de medische check met bij sommigen, de eerste beginnende hoofdpijnen...

Dag 4.
Na een matige nacht voor de meesten, worden we gewekt met pannen en potten groffel. Het slapen in tenten is natuurlijk gehorig, constant rits geluiden en gesnurk ergens vandaan, dat is wennen. Door de diamox die we slikken om hoogteziekte te beperken, moet er veel nr 1 gedaan worden, ook in het donker ;-) Best een toestand vanuit je warme slaapzak.

Goed ontbijten is een must. Porrige elke ochtend, toast met jam of pindakaas, verse sinaasappelen, als brandstof voor de verdere klim. Onze “waiters” zien er op toe dat we goed eten, je bord moet leeg. Hoe hoger we zijn, hoe minder zin in eten, dus nu het nog kan, flink je best doen.

Vandaag gaan we zo’n 1000 m stijgen, flink omhoog dus. De afstand is 10 km, minimaal 9 uur lopen. Vroeg vertrekken na opnieuw de medische check. De sfeer is erg goed in de groep, we klesten heerlijk en genieten van het prachtige veranderende landschap. Geregeld swatten en plas pauzes, goed water drinken en veel foto’s maken en niet vergeten achterom te kijken en te genieten van het schitterende uitzicht nu we stap voor stap steeds meer de hoogte in gaan.
De tempo verschillen worden groter, we bereiken in verschillende delen, het volgende camp, Kikelewa camp op 3650 m hoog.
Uiteraard staan onze tentjes al klaar, de dragers zingen ons toe bij binnenkomst. Wat een talenten, we genieten en vergeten even onze ploeteringen van de afgelopen uren... De ongemakken nemen toe, de prachtige uitzichten ook... de nachten worden kouder. Hoogteziekte verschijnselen zijn er ook... gelukkig weten onze kundige gidsen goed te handelen en kunnen ze ons overtuigen dat er nog “ niets ernstigs” aan de hand is. Pole pole...
We kruipen vroeg onze slaapzak in, uiteraard na de medische check en de nodige pandollen tegen de hoofdpijn die sommigen hebben en waar nodig wordt wat extra zuurstof toegediend.

Dag 5.
Vroeg op na thee of koffie op bed! Je tent open risten en dan genieten van een werkelijk prachtig uitzicht, een onvergetelijke ervaring. Teiltje warm water om je wat op te frissen voor zover dat lukt en natuurlijk weer goed ontbijten. Het valt niet mee, Marrit, voelt zich echt hoogteziek en heeft een slechte nacht gehad, goede zorg is nodig.

We vertrekken in twee groepen naar het volgende kamp 700 meter hoger gelegen. De groep met een langzamer tempo gaat vooruit. Pole pole, want je bent zeer snel buiten adem, weer een laagje meer kleding aan. Daypack gevuld.
De dragers pakken alle tenten weer in, inclusief de keukentent en al het eten, tafels, stoelen, 3 toiletten, de twee grote eettenten en onze backpacks en halen ons met gemak in ondanks de spullen die zo dragen, gerust zo’n 25- 30 kilo extra.

De beplanting wordt lager en lager, de bosjes waar achter nr 1 en nr 2 plaatsvinden ook... hakuna matata, so it be... vandaag lopen we 6 km, steile stukken en wederom prachtige panorama’s. Halverwege bij Second cave wacht ons een warme lunch, we worden erg goed verzorgd door het locale team! Goed swatten en blijven lopen... zo bereiken we vroeg in de middag Mawenzi tarn op 4330 m hoogte.
Aan de voet van de Mawenzi top, staan onze tentjes inmiddels op resten lava van lang geleden. Het is koud, bewolkt en vochtig. Koffie en thee staan klaar in de grote eettenten. We rusten uit, wennen aan de hoogte en delen onze ongemakken. Hoofdpijnen, misselijk zijn, buikloop, vermoeid zijn en emotioneler.
Het mooie is dat we open zijn naar elkaar, onszelf kunnen zijn en steun ervaren in het samen zijn ondanks de toenemende ongemakken.
Hielke ( alias Hugo omdat Hielke niet uit te spreken bleek door de gidsen) twijfelt of hij verder zal gaan, zijn hoofdpijn is nu al twee dagen aanwezig en pijnstillers hebben beperkt resultaat. Na een overleg met de hoofdgids, Genes, besluit hij de nacht af te wachten en morgenochtend te beslissen, verder mee omhoog of toch niet...
Wederom staat er een warme maaltijd klaar, inmiddels eten we met wat langere tanden... wetende dat we de energie hard nodig gaan hebben, gewoon eten dus... Na de medical check kruipen de meesten van ons in hun slaapzak... hopende op een goede nacht enmorgen weer vroeg op.

Dag 6.
Na een onrustige nacht, maken we balans op. Hugo besluit niet verder mee omhoog te gaan, maakt weloverwogen zijn eigen keuze en neemt de verkorte route naar beneden samen met gids Thomas na iedereen genuffeld te hebben. Het voelt raar om zonder hem verder te gaan ookal snappen we zijn keuze.
We ontbijten nog met elkaar in de zon en ook vandaag vertrekken we in twee shifts op weg naar Kibo camp, onze laatste stop voor de summit poging op 4730 m hoog. Dat betekent 500 m stijgen vandaag, 6 uur lopen. Het worden er meer...
We vertrekken met redelijk weer en dalen het eerste stuk geregeld. Langs rotsen en velden gaan we pole pole voort. Langzamerhand naderen we “het zadel” , een open vlakte en zien we Kibo camp al voor ons liggen als de wolken het toelaten. Het “in de wolken zijn “ krijgt wel een iets andere betekenis nu we op deze hoogte de fysieke toestand hiervan ervaren.... voetje voor voetje... het gaat regenen en hagelen... we lopen zwijgend verder omhoog inmiddels in onze regenkleding en het voelt zwaar...Kibo camp lijkt best dichtbij maar de werkelijkheid is anders.... blijven lopen, drinken en snacken... voetje voor voetje geregeld naar adem happend. Aangekomen in het camp, blij dat we er zijn maar de spanning stijgt... Als we de laatste 1,5 uur van vandaag al pittig vinden, hoe wordt de summit poging dan?

Na het diner en medische check krijgen we de briefing voor de toppoging. Welke kleding aan, waar op letten, extra drager mee of niet voor het dragen van je daypack? We besluiten allemaal een summit drager mee te vragen, misschien wel meer omdat we deze jongens iets extra’s gunnen aan tip en wetende dat veel dragers nog nooit de top hebben gezien omdat ze achter blijven in het camp, gunnen we ze absoluut de summit ervaring! Win win dus.
Er is ook besloten dat we ipv middernacht om 6.00 ‘s morgens vertrekken naar de top.... een zeer wijs besluit bleek later. We kruipen op tijd onze slaapzakken in, inmiddels met kleren aan en muts op vanwege de kou... ‘s Nachts gaat het flink sneeuwen. De camp beheerders schudden midden in de nacht aan onze tenten ivm instortingsgevaar door de sneeuw... het is een bizarre nacht en uiteindelijk om 5 uur worden we gewekt. Volop in de sneeuw. In geen 12 jaar is er zoveel sneeuw gevallen in Kibo camp!
Een andere groep die wel middernacht vertrokken is, zien we later die ochtend teleurgesteld terug lopen.... de rand van de krater hebben ze niet bereikt vanwege het zware weer. Daar kwam nog bij dat hun tentjes ingestort waren door de zwaarte van de sneeuw... dubbele pech....

Wij zijn er stil van en beseffen hoe goed onze gidsen hebben ingeschat om om 06 uur in de morgen te vertrekken.

Dag 7.
Na een gebroken nacht beginnen aan tocht der tochten, de absolute top poging. Overvallen door de dikke laag sneeuw maken we ons klaar.
Ontbijten is best moeilijk en bij een aantal lukt het gewoonweg niet. Een korte medische check, hoofdlamp mee, suncreme, balaclava, buff, handwarmers, snacks, lunchbox, zonnebril fotocamera.... we vertrekken met stokken en frisse moed of moet. Na hand in hand in een kring en kort gebed om kracht van de hoofdgids gaan we als olifantjes achter elkaar de rand van de krater tegemoet voetje voor voetje de weg zoekende in de sneeuw. De gidsen bemoedigen ons, zingen ons toe ( waar halen ze de adem vandaan?) geven schouderklopjes. We lopen vandaag als groep samen. 8 Gidsen gaan er mee en 16 summit dragers die voor ons zorgen. Echt fijn!
We stoppen vaker dan de vorige dagen om te swatten. De weg omhoog naar de rand van de krater, is steil en glad. We proberen een goed ritme te vinden met lopen, dat door de tempo verschillen niet meevalt als groep. Langere pauze’s zijn niet verstandig ivm de kou...en door de hoogte is er kans op in slaap vallen aanwezig. Blijven bewegen dus...op vaste momenten met onze blote billen op een rij als dames voor nr 1 of 2 terwijl de mannen de andere kant op kijken. Geen struiken meer of grote stenen, het maakt ons allemaal geen bal meer uit.
De lunchbox die we mee hebben valt tegen, het ritme is voor een aantal te lanzaam en juist daardoor extra vermoeiend.
De beslissing wordt gemaakt om toch in 2 groepen verder te gaan, uiteindelijk worden het 3 groepen.
Gesterkt door Kilimanjaro cocaine ( gewoon glucose ;-)) en extra zuurstof waar nodig blijven we lopen. De eersten bereiken de rand van de krater bij Gillmans point alsof we al de top hebben bereikt wordt er stevig geknuffeld en gefeliciteerd op 5700 m hoogte. We zijn blij dat we dit bereikt hebben. De volgende 200 m stijgen zal niet zo steil zijn, wel pittig vanwege de beperkte zuurstof in de lucht en het vals plat omhoog gaan.

We lopen verder, zien rechts van ons de binnenkant van de krater, vol met sneeuw waardoor de pit niet zichtbaar is.Door de mist en winterse buien is het uitzicht helaas zeer beperkt. Voetje voor voetje lopen we steeds meer omhoog... via Stella point bereiken de eersten van ons de absolute summit, Uhuru peak op 5895 m , het dak van Afrika! Weer wordt er geknuffeld en gefeliciteerd. Foto’s gemaakt, gelachen en gehuild. Persoonlijke tafarelen vinden plaats. De een laat bewust en symbolisch iets achter op de top, de ander komt er bewust “iets” halen, mooie momenten. Wat super dat we onder deze omstandigenheden de top hebben bereikt! We leven ineens weer wat op. Vanwege de kou en de tijd moeten we snel weer terug, het voelt als een tegenvaller, de weg die we omhoog hebben afgelegd moeten we natuurlijk ook weer terug... weliswaar daal je sneller dan je stijgt maar we hebben nog een behoorlijke weg te gaan.

We passeren de tweede en derde groep die ook bijna op de top zijn. Bemoedigen met woorden en knuffels en weer door. Met veel respect voor elkaar vanwege het doorzettingsvermogen.

De way down is zwaar. Gesteund door de summit drager en de gidsen moeten we steeds doorgaan. Het wordt al donker en we zijn inmiddels 14 uur onderweg... Hoogte ziekte speelt parten bij een aantal, wat resulteerd in overgeven en extreme moeheid, zodat je echt denkt “ leg mij hier maar neer op de berg, ik wil slapen” toch moet je blijven lopen.

Gelukkig staan onze tenten op Kibo camp te wachten. De achtergebleven crew verwelkomd ons hartelijk, feliciteerd ons uitbundig. Er is wat afgehugd op de berg :-)

De groep druppelt binnen in het camp. Totaal out, emotioneel, met hoofpijn of misselijk, zere benen en knieen en toch voldaan dat we alle 16 de rand van de krater hebben bereikt, en 15 van ons Uhuru peak!
We proberen wat te eten en kruipen uitgeput in onze slaapzakken....

Dag 8.
De top overwinning heeft voor een diverse nacht gezorgd, de een heeft als een blok geslapen, de andere bijna helemaal niet.
Vandaag wandelen we door “ het zadel” ongeveer 5 uur verder naar beneden naar Horombo camp op 3720 m. Beginnend in de sneeuw maar al snel wordt het warmer en gaan de jassen en fleecevesten uit.
Onze dragers halen ons in en hebben voordat wij in het camp aankomen onze tenten al weer staan. Ook de hotlunch staat klaar met opnieuw heerlijke soep.
Horombo camp is het camp waar je met de auto ook kunt komen. Vanwege oa behoorlijk pijn in Kimberley haar knie tijdens het dalen wordt de keus gemaakt dat Martin en Kimberley met de auto worden opgehaald.
De middag is min of meer relaxed en we liggen er weer op tijd in. De sterren staan helder in de lucht en in de verte beneden ons zien we de lichten van diverse dorpjes... we komen langzaam weer terug in de bewoonde wereld.

Dag 9.
De laatste dag op de Kili. Linda, de queen of the Kilimanjaro aldus de gidsen, vanwege haar grote doorzettingsvermogen, wordt ook alsnog door de auto naar benden gebracht. De koek is op, gelukkig kan het.
Met z’n 13nen lopen we het laatste stuk. Door heide en jungle, prachtige natuur en met onze vermoeide lichamen. Een laatste hot lunch bij Mandara camp en uiteindelijk bereiken wen Marangu gate, ons eindpunt. Linda, Kimberley, Martin en Hielke staan er ook. We zijn weer compleet.
Als prachtig sluitstuk, de bedankceremonie van al onze locale crew. Werkelijk een feestje met zang en dans, tuurlijk doen we mee en is het een groot genieten met elkaar. Fooien worden gegeven en dankbaarheid geuit.
We nemen afscheiden rijden in 2 uur terug naar de lodge in Moshi waar we onze overwinningen vieren met heerlijk Kilimanjaro bier natuurlijk!

Wat een barre tocht hebben we gehad, bijzonder en grensverleggend, unaniem hebben we de eenheid in de groep als uniek en waardevol ervaren.
Een aantal van ons heeft pittige verbrandingen opgelopen door de zon, sneeuw en mogelijk bevriezingen in het gezicht. Gelukkig komt het allemaal goed na een paar dagen...

Dag 10 staat het bezoeken van twee projecten gepland. Verslag hiervan volgt nog.


Liefs van ons allemaal.

Yeah, in Tanzania!

Lieve lezers,

We zijn in Tanzania! Na een voorspoedige vlucht met 13 van de 17 deelnemers zijn we gisteravond geland op Kilimanjaro airport. Het halen van 13 visa verliep echt op zijn Afikaans... maar allemaal mochten we uiteindelijk echt het land in. Marloes, Laura en Linda waren er al en Carola kwam uit Oeganda gevlogen en gisteravond laat was eindelijk de hele groep compleet. Nog even wat drinken en daarna lekker slapen.

Wat een feestje om wakker te worden in ruim 25 graden met zon en mooie vogelconcerten. We genieten om 9 uur van ons ontbijtbuffet. Om 10 uur komen de Kilimanjaro gidsen voor de eerste briefing. We maken kennis met de gidsen, het zijn er 8, krijgen een zorgvuldige uitleg over de klim, de veiligheid die voorop staat, de noodzaak van het goed blijven eten, de route en onze spullen krijgen een check. Wij trouwens ook, de eerste metingen worden gedaan. Daarna pakken we onze backpack weer in, klaar voor ons vertrek morgen.... het wordt allemaal steeds reëler.

We lunchen heerlijk in Moshi, genieten van de warmte en het lokale leven daar. Nog even genieten van de zondagrust en de zoete bloemengeur in de tuin van de lodge voordat we echt aan ons avontuur gaan beginnen...

Super bedankt voor de vele mooie en lieve woorden en wensen! Het was een warm vertrek zo. We kijken uit naar jullie support de komende dagen. Het posten van een blog of vlog zal maar beperkt mogelijk zijn maar we doen ons best!

Liefs uit Tanzania van ons de KCC ers van 2018

Drie dagen... voor vertrek

Heb ik alles? Genoeg muslierepen voor 7 dagen? Thermo ondergoed wel of niet ademend? Skibroek mee of toch niet? Mag ik echt maar 15 kilo mee als Kili bagage? En.. is er eigenlijk wel wifi op de berg?

Yes... Kili stress... gezonde stress tot nu toe. Iedereen heeft de paklijst gehad dus, mits gelezen en gehandhaafd, komt het goed. Nog een paar dagen en we gaan!! Na een ruim jaar aan voorbereidingen, fysiek, mentaal en wat sponsoring betreft, zijn we klaar om uiteindelijk echt te vertrekken naar het bijzondere Tanzania, het Kilimanjaro district.

Zaterdagmorgen 10:15 vliegen de meesten van ons. Komen los van de dagelijkse gang hier in NL om zich voor minstens 11 dagen te geven aan het Afrikaanse ritme met de uitdagingen die het gaat bieden.

De klim, de reus van Afrika, het dak van Afrika... ligt voor ons te lonken... een bijna 6000 der! Geen kleinigheidje, een behoorlijke uitdaging op hoogte. Wij gaan ervoor met 17 deelnemers, voetje voor voetje nemen we terrein in... en luisteren we naar ons lichaam...

Op maar de absolute TOP en van alles onderweg genieten.. wat de klim ons zal brengen. Wat staat ons te wachten? We houden jullie graag op de hoogte met dit blog & vlog.

Nog 3 dagen en we vertrekken...

Groet van ons allen, KCC 2018 deelnemers

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op ons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest!

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We zien je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Expeditie team KCC 2018