Zonder pijn geen Glorie....

Tja, inmiddels ligt het grote Kilimanjaro avontuur achter ons. Helaas geen kans gehad om te bloggen door de zeer beperkte internet mogelijkheden, vermoedelijk door de barre weersomstandigheden....
Toch, als mosterd na de maaltijd alsnog ons verhaal vanaf dag 3, we hebben een zeer bijzondere week gehad met elkaar met een werkelijk adembenemende top poging...

Dag 3.
Vandaag begint de echte klim. We rijden gezamelijk in een grote best wel Afrikaanse bus, met onze kili-stuff op het dak en inclusief de meeste gidsen naar de Nalemoru gate op 2020 m hoog, de start van de Rongai route die we lopen. Omdat deze route een langere aanrijd tijd heeft, zo’n 2,5 uur, is de route minder toeristisch met een autentieke start. We registreren ons in het grote Kilimanjaro boek en krijgen voor vertrek nog een heerlijk warme lunch. Maken voorzichtig kennis met een aantal locals uit het team van 58 geweldige mensen die de komende week mede tot een onvergetelijke tijd hebben gemaakt.

Nog snel voor nr 1 or 2 naar het toiletgebouw en dan bepakt met onze daypack met 2-3 liter water, regenkleding en de nodige “snacks” vertrekken we het regenwoud in. Het is warm, zonnetje er bij, we lopen langzaam omhoog. Langzaam is het sleutelwoord voor de komende dagen, pole, pole is de opdracht en soms zelfs super pole pole.
Langs, kleine shamba’s (moestuinen) waar voornamelijk de vrouwen aan het werk zijn, vervolgen we onze weg omhoog. De tempo verschillen worden beetje bij beetje zichtbaar. Voetje voor voetje gaan we verder omhoog. De hoofdgids van die dag geeft aan wanneer het “swat” time is. ( Salt/ Sucker, Water, Always clean, Temperture) Allemaal, drinken, snacken en de check hoe je je voelt en daarna weer verder.

De shamba’s verdwijnen zodra we de jungle in gaan. De eerste colobus apen laten zich zien of alleen hun lange harige staart zien we tussen de takken hangen.
Na het regenwoud, lopen we verder over een soort heide landschap, de struiken worden lager, de geuren anders. We bereiken het eerste camp eind van de middag na 5 uur lopen op 2700 m hoogte, Simba Camp. We registreren ons weer en worden verwelkomd door de dragers.
De tenten staan al klaar, inclusief 3 wc tentjes. Heel fijn! Ons eerste diner op de berg wacht met heerlijke soep! We genieten, lachen wat af en luisteren naar onze quilty pleasures, we zingen uit volle borst mee met oa Anita Meijer en Billy Joel, de gidsen die erbij zaten keken zwijgzaam toe... de sfeer is goed en we liggen vroeg op bed na de medische check met bij sommigen, de eerste beginnende hoofdpijnen...

Dag 4.
Na een matige nacht voor de meesten, worden we gewekt met pannen en potten groffel. Het slapen in tenten is natuurlijk gehorig, constant rits geluiden en gesnurk ergens vandaan, dat is wennen. Door de diamox die we slikken om hoogteziekte te beperken, moet er veel nr 1 gedaan worden, ook in het donker ;-) Best een toestand vanuit je warme slaapzak.

Goed ontbijten is een must. Porrige elke ochtend, toast met jam of pindakaas, verse sinaasappelen, als brandstof voor de verdere klim. Onze “waiters” zien er op toe dat we goed eten, je bord moet leeg. Hoe hoger we zijn, hoe minder zin in eten, dus nu het nog kan, flink je best doen.

Vandaag gaan we zo’n 1000 m stijgen, flink omhoog dus. De afstand is 10 km, minimaal 9 uur lopen. Vroeg vertrekken na opnieuw de medische check. De sfeer is erg goed in de groep, we klesten heerlijk en genieten van het prachtige veranderende landschap. Geregeld swatten en plas pauzes, goed water drinken en veel foto’s maken en niet vergeten achterom te kijken en te genieten van het schitterende uitzicht nu we stap voor stap steeds meer de hoogte in gaan.
De tempo verschillen worden groter, we bereiken in verschillende delen, het volgende camp, Kikelewa camp op 3650 m hoog.
Uiteraard staan onze tentjes al klaar, de dragers zingen ons toe bij binnenkomst. Wat een talenten, we genieten en vergeten even onze ploeteringen van de afgelopen uren... De ongemakken nemen toe, de prachtige uitzichten ook... de nachten worden kouder. Hoogteziekte verschijnselen zijn er ook... gelukkig weten onze kundige gidsen goed te handelen en kunnen ze ons overtuigen dat er nog “ niets ernstigs” aan de hand is. Pole pole...
We kruipen vroeg onze slaapzak in, uiteraard na de medische check en de nodige pandollen tegen de hoofdpijn die sommigen hebben en waar nodig wordt wat extra zuurstof toegediend.

Dag 5.
Vroeg op na thee of koffie op bed! Je tent open risten en dan genieten van een werkelijk prachtig uitzicht, een onvergetelijke ervaring. Teiltje warm water om je wat op te frissen voor zover dat lukt en natuurlijk weer goed ontbijten. Het valt niet mee, Marrit, voelt zich echt hoogteziek en heeft een slechte nacht gehad, goede zorg is nodig.

We vertrekken in twee groepen naar het volgende kamp 700 meter hoger gelegen. De groep met een langzamer tempo gaat vooruit. Pole pole, want je bent zeer snel buiten adem, weer een laagje meer kleding aan. Daypack gevuld.
De dragers pakken alle tenten weer in, inclusief de keukentent en al het eten, tafels, stoelen, 3 toiletten, de twee grote eettenten en onze backpacks en halen ons met gemak in ondanks de spullen die zo dragen, gerust zo’n 25- 30 kilo extra.

De beplanting wordt lager en lager, de bosjes waar achter nr 1 en nr 2 plaatsvinden ook... hakuna matata, so it be... vandaag lopen we 6 km, steile stukken en wederom prachtige panorama’s. Halverwege bij Second cave wacht ons een warme lunch, we worden erg goed verzorgd door het locale team! Goed swatten en blijven lopen... zo bereiken we vroeg in de middag Mawenzi tarn op 4330 m hoogte.
Aan de voet van de Mawenzi top, staan onze tentjes inmiddels op resten lava van lang geleden. Het is koud, bewolkt en vochtig. Koffie en thee staan klaar in de grote eettenten. We rusten uit, wennen aan de hoogte en delen onze ongemakken. Hoofdpijnen, misselijk zijn, buikloop, vermoeid zijn en emotioneler.
Het mooie is dat we open zijn naar elkaar, onszelf kunnen zijn en steun ervaren in het samen zijn ondanks de toenemende ongemakken.
Hielke ( alias Hugo omdat Hielke niet uit te spreken bleek door de gidsen) twijfelt of hij verder zal gaan, zijn hoofdpijn is nu al twee dagen aanwezig en pijnstillers hebben beperkt resultaat. Na een overleg met de hoofdgids, Genes, besluit hij de nacht af te wachten en morgenochtend te beslissen, verder mee omhoog of toch niet...
Wederom staat er een warme maaltijd klaar, inmiddels eten we met wat langere tanden... wetende dat we de energie hard nodig gaan hebben, gewoon eten dus... Na de medical check kruipen de meesten van ons in hun slaapzak... hopende op een goede nacht enmorgen weer vroeg op.

Dag 6.
Na een onrustige nacht, maken we balans op. Hugo besluit niet verder mee omhoog te gaan, maakt weloverwogen zijn eigen keuze en neemt de verkorte route naar beneden samen met gids Thomas na iedereen genuffeld te hebben. Het voelt raar om zonder hem verder te gaan ookal snappen we zijn keuze.
We ontbijten nog met elkaar in de zon en ook vandaag vertrekken we in twee shifts op weg naar Kibo camp, onze laatste stop voor de summit poging op 4730 m hoog. Dat betekent 500 m stijgen vandaag, 6 uur lopen. Het worden er meer...
We vertrekken met redelijk weer en dalen het eerste stuk geregeld. Langs rotsen en velden gaan we pole pole voort. Langzamerhand naderen we “het zadel” , een open vlakte en zien we Kibo camp al voor ons liggen als de wolken het toelaten. Het “in de wolken zijn “ krijgt wel een iets andere betekenis nu we op deze hoogte de fysieke toestand hiervan ervaren.... voetje voor voetje... het gaat regenen en hagelen... we lopen zwijgend verder omhoog inmiddels in onze regenkleding en het voelt zwaar...Kibo camp lijkt best dichtbij maar de werkelijkheid is anders.... blijven lopen, drinken en snacken... voetje voor voetje geregeld naar adem happend. Aangekomen in het camp, blij dat we er zijn maar de spanning stijgt... Als we de laatste 1,5 uur van vandaag al pittig vinden, hoe wordt de summit poging dan?

Na het diner en medische check krijgen we de briefing voor de toppoging. Welke kleding aan, waar op letten, extra drager mee of niet voor het dragen van je daypack? We besluiten allemaal een summit drager mee te vragen, misschien wel meer omdat we deze jongens iets extra’s gunnen aan tip en wetende dat veel dragers nog nooit de top hebben gezien omdat ze achter blijven in het camp, gunnen we ze absoluut de summit ervaring! Win win dus.
Er is ook besloten dat we ipv middernacht om 6.00 ‘s morgens vertrekken naar de top.... een zeer wijs besluit bleek later. We kruipen op tijd onze slaapzakken in, inmiddels met kleren aan en muts op vanwege de kou... ‘s Nachts gaat het flink sneeuwen. De camp beheerders schudden midden in de nacht aan onze tenten ivm instortingsgevaar door de sneeuw... het is een bizarre nacht en uiteindelijk om 5 uur worden we gewekt. Volop in de sneeuw. In geen 12 jaar is er zoveel sneeuw gevallen in Kibo camp!
Een andere groep die wel middernacht vertrokken is, zien we later die ochtend teleurgesteld terug lopen.... de rand van de krater hebben ze niet bereikt vanwege het zware weer. Daar kwam nog bij dat hun tentjes ingestort waren door de zwaarte van de sneeuw... dubbele pech....

Wij zijn er stil van en beseffen hoe goed onze gidsen hebben ingeschat om om 06 uur in de morgen te vertrekken.

Dag 7.
Na een gebroken nacht beginnen aan tocht der tochten, de absolute top poging. Overvallen door de dikke laag sneeuw maken we ons klaar.
Ontbijten is best moeilijk en bij een aantal lukt het gewoonweg niet. Een korte medische check, hoofdlamp mee, suncreme, balaclava, buff, handwarmers, snacks, lunchbox, zonnebril fotocamera.... we vertrekken met stokken en frisse moed of moet. Na hand in hand in een kring en kort gebed om kracht van de hoofdgids gaan we als olifantjes achter elkaar de rand van de krater tegemoet voetje voor voetje de weg zoekende in de sneeuw. De gidsen bemoedigen ons, zingen ons toe ( waar halen ze de adem vandaan?) geven schouderklopjes. We lopen vandaag als groep samen. 8 Gidsen gaan er mee en 16 summit dragers die voor ons zorgen. Echt fijn!
We stoppen vaker dan de vorige dagen om te swatten. De weg omhoog naar de rand van de krater, is steil en glad. We proberen een goed ritme te vinden met lopen, dat door de tempo verschillen niet meevalt als groep. Langere pauze’s zijn niet verstandig ivm de kou...en door de hoogte is er kans op in slaap vallen aanwezig. Blijven bewegen dus...op vaste momenten met onze blote billen op een rij als dames voor nr 1 of 2 terwijl de mannen de andere kant op kijken. Geen struiken meer of grote stenen, het maakt ons allemaal geen bal meer uit.
De lunchbox die we mee hebben valt tegen, het ritme is voor een aantal te lanzaam en juist daardoor extra vermoeiend.
De beslissing wordt gemaakt om toch in 2 groepen verder te gaan, uiteindelijk worden het 3 groepen.
Gesterkt door Kilimanjaro cocaine ( gewoon glucose ;-)) en extra zuurstof waar nodig blijven we lopen. De eersten bereiken de rand van de krater bij Gillmans point alsof we al de top hebben bereikt wordt er stevig geknuffeld en gefeliciteerd op 5700 m hoogte. We zijn blij dat we dit bereikt hebben. De volgende 200 m stijgen zal niet zo steil zijn, wel pittig vanwege de beperkte zuurstof in de lucht en het vals plat omhoog gaan.

We lopen verder, zien rechts van ons de binnenkant van de krater, vol met sneeuw waardoor de pit niet zichtbaar is.Door de mist en winterse buien is het uitzicht helaas zeer beperkt. Voetje voor voetje lopen we steeds meer omhoog... via Stella point bereiken de eersten van ons de absolute summit, Uhuru peak op 5895 m , het dak van Afrika! Weer wordt er geknuffeld en gefeliciteerd. Foto’s gemaakt, gelachen en gehuild. Persoonlijke tafarelen vinden plaats. De een laat bewust en symbolisch iets achter op de top, de ander komt er bewust “iets” halen, mooie momenten. Wat super dat we onder deze omstandigenheden de top hebben bereikt! We leven ineens weer wat op. Vanwege de kou en de tijd moeten we snel weer terug, het voelt als een tegenvaller, de weg die we omhoog hebben afgelegd moeten we natuurlijk ook weer terug... weliswaar daal je sneller dan je stijgt maar we hebben nog een behoorlijke weg te gaan.

We passeren de tweede en derde groep die ook bijna op de top zijn. Bemoedigen met woorden en knuffels en weer door. Met veel respect voor elkaar vanwege het doorzettingsvermogen.

De way down is zwaar. Gesteund door de summit drager en de gidsen moeten we steeds doorgaan. Het wordt al donker en we zijn inmiddels 14 uur onderweg... Hoogte ziekte speelt parten bij een aantal, wat resulteerd in overgeven en extreme moeheid, zodat je echt denkt “ leg mij hier maar neer op de berg, ik wil slapen” toch moet je blijven lopen.

Gelukkig staan onze tenten op Kibo camp te wachten. De achtergebleven crew verwelkomd ons hartelijk, feliciteerd ons uitbundig. Er is wat afgehugd op de berg :-)

De groep druppelt binnen in het camp. Totaal out, emotioneel, met hoofpijn of misselijk, zere benen en knieen en toch voldaan dat we alle 16 de rand van de krater hebben bereikt, en 15 van ons Uhuru peak!
We proberen wat te eten en kruipen uitgeput in onze slaapzakken....

Dag 8.
De top overwinning heeft voor een diverse nacht gezorgd, de een heeft als een blok geslapen, de andere bijna helemaal niet.
Vandaag wandelen we door “ het zadel” ongeveer 5 uur verder naar beneden naar Horombo camp op 3720 m. Beginnend in de sneeuw maar al snel wordt het warmer en gaan de jassen en fleecevesten uit.
Onze dragers halen ons in en hebben voordat wij in het camp aankomen onze tenten al weer staan. Ook de hotlunch staat klaar met opnieuw heerlijke soep.
Horombo camp is het camp waar je met de auto ook kunt komen. Vanwege oa behoorlijk pijn in Kimberley haar knie tijdens het dalen wordt de keus gemaakt dat Martin en Kimberley met de auto worden opgehaald.
De middag is min of meer relaxed en we liggen er weer op tijd in. De sterren staan helder in de lucht en in de verte beneden ons zien we de lichten van diverse dorpjes... we komen langzaam weer terug in de bewoonde wereld.

Dag 9.
De laatste dag op de Kili. Linda, de queen of the Kilimanjaro aldus de gidsen, vanwege haar grote doorzettingsvermogen, wordt ook alsnog door de auto naar benden gebracht. De koek is op, gelukkig kan het.
Met z’n 13nen lopen we het laatste stuk. Door heide en jungle, prachtige natuur en met onze vermoeide lichamen. Een laatste hot lunch bij Mandara camp en uiteindelijk bereiken wen Marangu gate, ons eindpunt. Linda, Kimberley, Martin en Hielke staan er ook. We zijn weer compleet.
Als prachtig sluitstuk, de bedankceremonie van al onze locale crew. Werkelijk een feestje met zang en dans, tuurlijk doen we mee en is het een groot genieten met elkaar. Fooien worden gegeven en dankbaarheid geuit.
We nemen afscheiden rijden in 2 uur terug naar de lodge in Moshi waar we onze overwinningen vieren met heerlijk Kilimanjaro bier natuurlijk!

Wat een barre tocht hebben we gehad, bijzonder en grensverleggend, unaniem hebben we de eenheid in de groep als uniek en waardevol ervaren.
Een aantal van ons heeft pittige verbrandingen opgelopen door de zon, sneeuw en mogelijk bevriezingen in het gezicht. Gelukkig komt het allemaal goed na een paar dagen...

Dag 10 staat het bezoeken van twee projecten gepland. Verslag hiervan volgt nog.


Liefs van ons allemaal.